Joël Haase

Het is al minstens anderhalf decennium geleden dat ik mijn eerste schreden zette in het repetitiegebouw aan de Geerstraat te Kampen. Sinds de eerste cymbaallessen buitelen de KBC herinneringen over elkaar heen, een van de rode lijnen in mijn 23-jarig bestaan. 

Ik zie me na de sopranen repetitie nog zo op de fiets, samen met een mede-zanger, de hoogtepunten van een nieuw Anthem nog eens dunnetjes over doen, zonder enige gêne voor de buurtbewoners. Ook voel ik de tranen nog branden van de keer dat ik als jongetje de Franse tekst plenair moest spreken, omdat mijn uitspraak nog steeds niet voldeed. Ook de ondragelijke zenuwen voor een solo mogen niet worden vergeten. Toen dirigent Verhage tijdens (!!) een Evensong iemand zou aanwijzen voor een solo-stukje keek ik maar de andere kant op om niet gekozen te worden. Aan deze jeugdige zenuwachtigheid kwam gelukkig een eind en er volgden nog heel wat solo-optredens. 

De hoogtepunten waren, zoals voor elk jongetje, de Mattheüs Passion. Eerder weg van school, lange stukken in de auto en lekker eten voor het zingen. Ergens in een doos op zolder zitten nog de programma boekjes met handtekeningen van premiers, ministers, burgemeesters en interessante zangers. Ook de theorbe van Fred Jakobs die op ons verzoek zijn ‘gitaar’ tekende is present. Een van de laatste keren dat ik op moest komen draven stonden de andere 5 jongens een podium trede hoger om het visuele lengteverschil met mij een beetje te mitigeren. Het eerste deel van de Mattheüs kan ik inmiddels wel dromen na misschien wel 50 uitvoeringen te hebben bijgewoond.

En wat te denken van de buitenlandse reisjes. Waar we eerder nog wel eens onze oosterburen bezochten in Wuppertal of Mülheim an der Ruhr zijn onze reizen naar het overzeese Groot Britannië een vastere prik geworden. De eerste keren waren we als jongetjes meer bezig met het voetballen rond de evensongs dan het zingen zelf. Ook ons puberale gedrag in het Hostel, met het beruchte S-T-I-L van Rintje (voor de insiders onder ons) als gevolg mag niet ontbreken in deze herinneringenvitrine. De laatste keren is er toch wat meer aandacht voor de muziek en de magie van de Engelse kathedralen, hoewel het voetballen nog steeds erg leuk is tussen alle kleine bengels.

Het is fascinerend om herinneringen terug te halen en trends te analyseren. Steunpilaren die de groep verlaten, worden vervangen en vaak ook worden vergeten. Exceptionele individuen blijkt geen garantie voor een goede groepsklank en producten uit de eigen opleiding zijn veel waardevoller dan import zangers.

Het is geweldig om elke week 2 keer op te komen draven voor een repetitie met de mannen. Omdat evensongs steeds minder voorbereidingstijd vergen is er tijd voor wat andere genres muziek die die het zangplezier vergroten. De Franse teksten leveren soms wat interne frictie op bij sommige mede-zangers, maar dat kan de pret niet drukken. Het is fantastisch om samen muziek te maken. Sommige stukken zijn gewoon episch door de extase die je voelt door koor er orgel. Andere stukken bevatten heerlijke diepe muzikale lijnen, denk aan Remember not, Lord, our offences.  9 februari 2019 eindigden we de evensong met Abide with me. Het statige tempo, de prachtige harmonie en de magistrale orgelbegeleiding bij deze hymne geven me elke keer weer kippenvel als ik er aan denk.

De trouwe luisteraars en volgers van het KBC kan het niet ontgaan zijn dat het afgelopen halfjaar twee mooie stukken zijn uitgevoerd van Purcell met daarin een prominente plek voor een alt-tenor-bas trio: Thy word is a lantern & Rejoice in the Lord alway. Dit is wat ik misschien wel het leukste vind, met weinig zangers heel erg mooie muziek zingen. Het geeft iedere partij heel veel artistieke vrijheid wat leid tot heel veel muzikaliteit, iets wat met veel meer zangers lastiger te bereiken is.

Het KBC heeft een prominente plek in mijn leven gekregen, iets wat ik, naarmate de jaren zijn verstreken, steeds meer ben gaan zien en waarderen. Je zou het koor kunnen beschrijven als een soort familie waarin je je als zanger steeds verder ontwikkelt op persoonlijk maar zeker ook op muzikaal vlak. Ik hoop dan ook op nog vele jaren met heel veel zangplezier! Tot snel in de Bovenkerk!

Joël Haase